Versión al español de María Del Castillo Sucerquia
Barranquilla – Colombia
Νυχτερινή Μελωδία
Στεκόταν σαν να’ χε πετρώσει. Το πρόσωπό της ανέκφραστο… το βλέμμα της χαμένο στον ορίζοντα. Μόνο τα μαλλιά της ανέμισαν λίγο από μία τόση δα πνοή ανέμου.
Σκοτείνιαζε.
Σιγά σιγά άρχισε να αναδύεται από τα κύματα ένα φεγγάρι ολοστρόγγυλο. Κι ανέβαινε… όλο ανέβαινε… μέχρι να πάρει τη θέση του στον ουρανό.
Μερικές σταγόνες αίμα εμφανίστηκαν στα δάχτυλά της από τα αγκάθια του λουλουδιού που κρατούσε σφιχτά.
Ένα μαύρο τριαντάφυλλο… απ’ αυτά που τους τελευταίους μήνες καλλιεργούσε στον κήπο της.
Βραδιές του Αυγούστου, στο μυαλό μου τριγυρίζουνε
τώρα που ψάχνω στο κορμί μου τα φιλιά σου,
σιγομουρμούρισε.
Το αγαπούσε ιδιαίτερα αυτό το κομμάτι. Της θύμιζε τόσα…
Αρκετά χιλιόμετρα πίσω, το σώμα του Τζον –φριχτά καμένο και παραμορφωμένο- επέπλεε στα βρώμικα νερά της πισίνας. Σάπια φύλλα από τα γύρω δέντρα τού έκαναν συντροφιά.
Το φάντασμα της παλιάς έπαυλης παρέμενε σιωπηλό. Ο κήπος ήταν γεμάτος αγριόχορτα. Παντού εικόνα εγκατάλειψης και παρακμής!
Η μυρωδιά από τα αποκαΐδια άγγιξε τα ρουθούνια της κι εκείνη τα ρούφηξε σαν άρωμα μεθυστικό. Χαμογέλασε.
«Ώρα της πληρωμής!» ψιθύρισε, ακουμπώντας το μαύρο τριαντάφυλλο στο στήθος της.
Melodía nocturna
Quedó como petrificado. Su rostro era inexpresivo. La mirada estaba perdida en el horizonte. Sólo la ventisca le meneaba un poco el cabello. Oscurecía.
Lentamente, la luna llena empezó a emerger de las olas. Y subía… Subía hasta ocupar su lugar en el cielo.
Algunas gotas de sangre aparecieron en sus dedos mientras apretaba con fuerza el espinoso tallo de la flor. Una rosa negra… Una de las que venía cultivando en su jardín durante los últimos meses.
Las noches de agosto… Mi mente divaga ahora que busco tus besos en mi cuerpo, murmuró. Le encantaba esa pieza. Ahora la recordaba más que nunca…
Varias millas atrás, el cuerpo de John, terriblemente deformado y quemado, flotaba en las sucias aguas de la piscina, en compañía de las podridas hojas de los árboles circundantes.
El fantasma de la vieja mansión permanecía en silencio. El jardín estaba lleno de maleza. Una imagen de abandono y decadencia por doquier.
El olor a tiempo final llegó a sus fosas nasales, lo inhaló como a un fascinante aroma. Sonrió.
¡Es tiempo de pagamento!, susurró, mientras se llevaba la rosa negra contra su pecho.
+
Nocturno
Τις νύχτες, όταν τα κύματα χτυπούν πάνω στα βράχια κι ο αέρας διαπερνά τα ξύλινα πατζούρια, ματώνω μέσα μου κι ας λέω ότι τα έχω βρει με τη μοναξιά μου.
Το φως της πανσέληνου σχηματίζει σκιές στον τοίχο κι εγώ τις καλωσορίζω σαν πρόσωπα αγαπημένα που είχα να τα δω καιρό.
Απλώνω τα χέρια μου και χαϊδεύω την κόκκινη εκείνη κουβέρτα… πόσες φορές είχε τυλίξει τα γυμνά κορμιά μας!
Έχασες το δρόμο ολότελα, θαλασσοπούλι μου. Ποιο φεγγάρι και ποιο κύμα θα σε φέρει πίσω; συλλογίζομαι.
Χιλιάδες ναυτικά μίλια μακριά, κάπου στον Ινδικό Ωκεανό, η βασίλισσα του θαλάσσιου βυθού σού άνοιξε την αγκαλιά της.
Κι εσύ… εσύ προτίμησες να μοιραστείς μαζί της το τραγούδι του έρωτα για πάντα.
Οι θαλασσινές αγκαλιές αρμύρα μυρίζουν
κι έχουν μια γεύση σαν μέλι γλυκιά,
το ραδιόφωνο παίζει το αγαπημένο σου τραγούδι.
Έξω ο αέρας εξακολουθεί να βουίζει….
Nocturno
Por la noche, cuando las olas golpean las rocas y el viento perfora los postigos de madera, maldigo por dentro y digo que los he encontrado en mi soledad.
La luz de la luna llena forma sombras en la pared, les doy la bienvenida como a seres queridos que me visitan desde hace mucho tiempo.
Extiendo la mano y acaricio la roja manta… ¡Cuántas veces ha envuelto nuestros cuerpos desnudos!
Te esfumaste por completo, mi ave marina ¿Qué luna y qué ola te traerán de vuelta?, pienso.
A miles de millas náuticas de distancia, en algún lugar del océano indico, la reina de los fondos marinos te recibió en sus brazos.
Y tú… Preferiste compartir con ella el canto del amor para siempre.
Los abrazos, como de erizo de mar, huelen y saben a dulce miel, la radio pone tu canción favorita.
Afuera el viento continúa su zumbido…
+
Ώρα Σιωπής
Έχει σκοτεινιάσει εδώ και ώρα. Το φως του φεγγαριού ασθενικό, ίσα που διαπερνάει τα πυκνά σύννεφα. Κι εγώ, μόνη, κοιτάζω το λευκό μάρμαρο που κρύβει στην αγκαλιά του εσένα, έρωτα και τύραννέ μου μαζί.
Ξετυλίγω απ’ το λαιμό μου το μαύρο φουλάρι και με αργές κινήσεις αρχίζω να το κόβω σε λωρίδες.
Ένα για σένα… ένα για μένα… ένα για μας!
Καημενούλα μου τι κακό σε βρήκε! ψεύτικα τα λόγια της παρηγοριάς και δεν τα θέλω.
Μπροστά μου “βλέπω” ξανά το χαμόγελό σου, τη σιγουριά και την αυτοπεποίθηση στο βλέμμα σου… σαν ταινία περνούν από μπροστά μου οι ατέλειωτες ώρες μοναξιάς.
Όταν περίμενα ν’ ακούσω το κλειδί σου στην πόρτα…
Όταν περίμενα μια τρυφερή κουβέντα, ένα άγγιγμα, ένα χάδι, ένα φιλί …
Μα έπεφτα πάνω σε τοίχο!
Δίχως εμένα πώς θα ζήσεις; Εγώ κυλώ μέσα στο αίμα σου…! πόσο αλαζόνας υπήρξες, καλέ μου.
Δεν έχεις ζωή… δεν έχεις ζωή χωρίς εμένα!
Αχ, αυτά σου τα λόγια!.
Πόσο λάθος κάνεις! η ψυχή μου φωνάζει κι ας μένουν τα χείλη μου κλειστά. Εγώ, μάτια μου, θα ζήσω… χρώμα στη ζωή μου θα βάλω… όπως εγώ ονειρεύτηκα… ΘΑ ΖΗΣΩ!!!
Βγάζω το μαύρο μου παλτό και το ακουμπώ πάνω στο μνήμα σου.
«Κάνει κρύο τις νύχτες!» λέω μόνο.
Κι απομακρύνομαι δίχως να κοιτάξω πίσω μου.
Μια μικρή σχισμή ανοίγεται στον ουρανό… και μια φεγγαραχτίδα τόση δα ρίχνει φως στο μονοπάτι.
Ώρα σιωπής.
Tiempo de callar
Todo ha estado oscuro durante algún tiempo. La tenue luz de la luna penétralas densas nubes. Y yo, sola, miro el blanco mármol que se te esconde en los brazos; mi amor y verdugo.
Desenrollo el negro pañuelo alrededor de mi cuello y, lentamente, empiezo a cortarlo en tiras.
¡Uno por ti… Uno por mí… ¡Uno por nosotros!
¡Pobrecita! ¡Qué mal te ha ido! Falsas palabras de consuelo no necesito.
Frente a mí, “veo”, de nuevo tu sonrisa, la confianza y seguridad de tu mirada… Como una película aparecen las interminables horas de soledad, cuando esperaba escuchar tu llave en la puerta…
Cuando esperaba una conversación tierna, un roce, una caricia, un beso…
¡Pero me estrellé contra la pared!
¿Cómo vivirás sin mí? ¡Fluyo por tus venas! Cuán arrogante has sido, querida…
¡No tienes vida… ¡No tienes vida sin mí!
¡Ah, estas eran tus palabras, y cuán equivocado estabas! Mi alma llora, aunque mis labios permanezcan cerrados. Yo, mis ojos, viviré. Pondré color a mi vida tal como lo soñé ¡VIVIRÉ!
Me quito el abrigo negro y lo echo en tu memoria.
Hace frío por la noche, a veces digo. Pero me alejo sin mirar atrás.
Una pequeña rendija se abre en el cielo… Y un rayo de luna arroja luz sobre el camino. Es tiempo de callar.
